Międzywojenny Zgierz różnił się bardzo od tego z czasów dzisiejszych zarówno pod względem topograficznym jak i demograficznym.

W dwudziestoleciu międzywojennym przeżywał swój renesans pod rządami burmistrza - Jana Świercza, niezwykle troskliwego ojca miasta. Rozwijało się rzemiosło, kwitł handel, dymiły fabryki Poselta, Sacherta, Berneckera, Borsta, Pniewskiego i innych. Znajdowały w nich zatrudnienie setki mieszkańców miasta. W zakładach przemysłu barwników "Boruta" pracowało najwięcej ludzi.

Miasto dzieliło się na kilka dużych dzielnic: Stare Miasto, Nowe Miasto, Przybyłów, Wałachy, Budy, Biedaszew i Kurak. Poza jego granicami znajdowały się: Stępowizna, Zegrzanki, Krzywie, Wielamówek i Rudunki. Wizytówką Zgierza, jakby zieloną oazą w uprzemysłowionym mieście był Park Miejski, rozciągający się między ulicą Piątkowską, a ulicą Wodną. W środku parku znajdował się staw z niewielką wysepką pośrodku, na której rosły różnorodne drzewa.

Z wielką przyjemnością wspominam równo przystrzyżone, zielone trawniki, piękne krzewy i drzewa, wygracowane aleje i klomby pełne kwiatów. Nad porządkiem i czystością w parku czuwał ogrodnik, pan Zajączkowski (imienia nie pamiętam) z kilkoma pomocnikami. Nikt nie ośmielił się deptać trawników i zaśmiecać terenu. Nie do pomyślenia było łamanie gałęzi drzew, zrywanie kwiatów czy przenoszenie i niszczenie ławek. W ciepłe, słoneczne dni razem z rówieśnikami biegałam do tego parku, aby pobawić się w piaskownicy i pograć w piłkę. Było tam bezpiecznie. Pan ogrodnik upominał nas, abyśmy nie biegali po trawnikach, nie niszczyli krzewów i kwiatów, gdyż stanowiły one ozdobę parku. Dzieci oczywiście stosowały się do tych uwag i zakazów i przestrzegały je.

Staw dzierżawił od władz miejskich pan Jan Cylke. Od strony ulicy Dąbrowskiego stał jednopiętrowy domek, w którym mieszkał dzierżawca z rodziną. Tuż nad stawem znajdowała się przytulna restauracyjka o nazwie "Bar pod Rybką". Właścicielem jej został Jan Cylke. Goście mogli tu zjeść gorące lub zimne dania, napić się herbaty i kawy, a także podelektować się lampką wina. Właściciel dbał również o rozrywki. Zatrudnił w tym celu zespół muzyków, aby ludzie mogli pobawić się i potańczyć przy orkiestrze.

Przede wszystkim jednak dbał o staw, okolony szerokim trawnikiem z kwitnącymi kępami ozdobnych roślin. Dużą atrakcję stanowiły łódki, przycumowane do brzegu. Z przejażdżek po stawie chętnie korzystali wszyscy - i dorośli i młodzież, oczywiście za opłatą i w określonym czasie. Do przystani wzywał ich głos trąbki podający numer łódki. W czasie zimy jeżdżono na łyżwach, również za opłatą. Należy podkreślić, że Park Miejski nad stawem miał ogromne znaczenie dla mieszkańców Zgierza. W sobotnie i niedzielne popołudnia odbywały się tutaj towarzyskie spotkania i zabawy. Park był miejscem, które przyciągało wszystkich - tak rdzennych mieszkańców, jak i przyjezdnych gości.

Niestety, idylla nad stawem nie trwała długo, a w każdym razie - nie tak długo, jakbyśmy sobie tego życzyli.

Po wojnie, ok. 1948 roku, panu Janowi Cylke odebrano koncesję na prowadzenie restauracji i dzierżawienie stawu. Stało się to po tragicznym wypadku w czerwcu 1946 r., w którym zginął syn Jana Cylke - Jerzy, zastrzelony przez milicjanta.

W późniejszych latach domek i restaurację rozebrano, a teren zrównano z ziemią. Wiadomo, że tamte czasy już nie wrócą, ale może warto byłoby zainteresować władze miasta pomysłem reaktywowania tych dobrych, międzywojennych tradycji na terenie parku miejskiego i utworzyć tu kompleks kulturalno-rozrywkowy. Ten piękny teren wart jest tego, aby znów przywrócić go do życia tak, by cieszył mieszkańców miasta.

Alicja (Piwowska) Rękas

Zobacz też Staw Miejski oraz artykuł pt. "Urokliwy park nad stawem"