Na pierwszy rzut oka nie wyróżniał się niczym szczególnym poza niezwykle błękitnymi oczami i szczerą miłą twarzą. Dopiero przy bliższej znajomości i obserwacji można było dostrzec jego inne walory takie jak pracowitość i oddanie idei harcerstwa.

Eugeniusz Zaczyński urodził się 20 maja 1906 r. w Łodzi. Jego ojciec Antoni Zaczyński był synem rolnika z Wolborza, uczył się zawodu stolarza w Łodzi i w tym mieście uzyskał papiery czeladnicze i mistrzowskie. Matka Antonina z Kiełbasińskich była córką kowala z Tuszyna. Pracowała w łódzkiej przędzalni i brała czynny udział w wydarzeniach 1905 r. Rodzice Eugeniusza przenieśli się w 1910 r. do Zgierza, gdzie ojciec założył własny warsztat stolarski. Zaś Eugeniusz uczęszczał do szkoły podstawowej oraz Państwowej Szkoły Kupieckiej. Ukończył ją w 1921 r.

Wcześnie zaczyna pracę zawodową. Jako 15 letni chłopiec zostaje księgowym w Sekcji Zaprowiantowania Miasta. W lutym 1922 r. zostaje pracownikiem Zgierskiego Magistratu, w którym z przerwą na odbycie służby wojskowej - pracuje do wybuchu II wojny światowej. Był kasjerem miejskim.

Dużo pracował społecznie. Była to jego życiowa pasja. Tak wówczas wielu Polaków pojmowało sens życia - pracując dla innych. Był więc skarbnikiem Miejskiego Komitetu Kultury Fizycznej, sekretarzem w Polskim Białym Krzyżu oraz w harcerstwie. W ostatnich latach przed wybuchem wojny pełnił funkcję Komendanta Zgierskiego Hufca ZHP.

W sierpniu 1939 r. zostaje zmobilizowany i następnie przydzielony do składnicy materiałów pędnych w Łodzi. Kampanię wrześniową odbywa wraz ze swoją jednostką na trasie Skierniewice - Warszawa - Włodzimierz Wołyński - Kamionka Strumiłowa. Tam dostaje się do niewoli niemieckiej. Skąd rychło ucieka i w przebraniu cywilnym powraca w październiku 1939 r. do Zgierza.

Następny rok to eksmisja rodziny Zaczyńskich ze swojego domu i pozbawienie warsztatu stolarskiego, który przejmuje volksdeutsch. Ojciec i syn Eugeniusz pracują jako robotnicy u nowego właściciela do 1943 r. W tym roku warsztat uległ zupełnej likwidacji i Eugeniusz Zaczyński rozpoczyna pracę w fabryce "Stoppa" w Zgierzu. Jednocześnie włącza się w nurt pracy konspiracyjnej związanej ze służbą wywiadowczą na rzecz polskiego podziemia. Utrzymuje kontakty ze zgierskimi i łódzkimi harcerzami, nawiązując łączność z Komendą Szarych Szeregów w Łodzi.

Po wojnie wraz z doktorem Stanisławem Oleszą organizuje na ul. Dąbrowskiego Szpital Miejski. W lipcu 1945 r. zostaje głównym księgowym w Magistracie w Zgierzu. Ponadto obejmuje funkcję Komendanta Hufca ZHP, pełniąc ją do 1950 r. W latach 1957-1962 ponownie jest Komendantem zgierskich harcerzy.

Dużo pracuje społecznie. Obok harcerstwa, PCK, TPD, Towarzystwo Przyjaciół Zgierza, Polski Komitet Pomocy Społecznej, Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze, itp.

W dniu 1 stycznia 1972 r. w 50-lecie pracy zawodowej przechodzi na emeryturę. Lecz nie przestaje być czynnym. Nadal pracuje i działa społecznie. Skłania go do tego sytuacja rodzinna.

Otrzymał wiele odznaczeń i dyplomów. Najbardziej go satysfakcjonowały te związane z działalnością w harcerstwie.

Zmarł 10 maja 1985 r. i został pochowany na cmentarzu katolickim przy ul. Piotra Skargi w Zgierzu. Żegnała Go młodzież szkolna i harcerska z całego Zgierza.

I mogę powiedzieć o Eugeniuszu Zaczyńskim, że oprócz pracy zawodowej większość lat poświęcił zgierskiej młodzieży. Był człowiekiem niezwykle skromnym. Swoje aktywne życie pojmował jako służbę dla Polski.

Szczepan Mikołajczyk
"Wybitni Zgierzanie - z urodzenia i z wyboru"
Fundacja Muzeum Miasta Zgierza
Zgierz 1994