Las lućmierski jest miejscem, w którym Niemcy w czasie okupacji masowo rozstrzeliwali Polaków.

Przywożono tu i zakopywano wcześniej zamordowanych więźniów. W tym lesie pogrzebano około 30 tysięcy ciał.

Taki los spotkał również 100 Polaków, rozstrzelanych 20 marca 1942 roku w Zgierzu. Była to jedna z największych egzekucji publicznych na terenie tzw. Kraju Warty, a zastosowano ją jako odwet za zastrzelenie przez sierżanta wojska polskiego - Józefa Mierzyńskiego - dwóch funkcjonariuszy gestapo. Stracono niewinnych ludzi, nie mających nic wspólnego z zabiciem dwóch hitlerowców. Władze niemieckie dobrze wiedziały, że sprawcą tego czynu był Mierzyński, jednak egzekucję przeprowadzono w celu sterroryzowania Polaków.

Przed rozpoczęciem masakry Niemcy, spośród spędzonego na placu zbrodni tłumu, wybrali 100 mężczyzn jako zakładników, którzy mieli być odpowiedzialni za spokój w czasie egzekucji. Następnie pluton egzekucyjny przystąpił do rozstrzeliwania przywiezionych z łódzkich więzień skazańców. Po zakończeniu egzekucji Niemcy wyznaczyli spośród zakładników grupę mężczyzn, którzy przenieśli ciała zabitych na samochody ciężarowe i wywieźli je do lasu lućmierskiego. Tam, już wcześniej, więźniowie przywiezieni z Radogoszcza pod nadzorem służb hitlerowskich, wykopali znacznej wielkości dół, w którym ciała rozstrzelanych zostały zakopane. Wśród niewinnych ofiar było 96 mężczyzn i 4 kobiety.

Po zakończeniu wojny zwłoki zostały ekshumowane i ponownie złożone we wspólnym grobie, w tym samym lesie, w pobliżu szosy wiodącej ze Zgierza do Ozorkowa. Mogiłę upamiętnia tablica i krzyż przeniesiony sprzed Pomnika 100 Straconych w Zgierzu.

Na granitowej tablicy znajduje się napis: "ZBIOROWA MOGIŁA STU POLAKÓW ROZSTRZELANYCH W ZGIERZU 20 MARCA 1942 ROKU."

Na podstawie:
"ZGIERZ CMENTARZE, POMNIKI, TABLICE" Marian Pieruń
Wydawca: Towarzystwo Przyjaciół Zgierza
Zgierz 2003; ISBN 83-920038-0-2