Program Rodzina 500 plus

Zgierskie Centrum Seniora

Akcja Zima 2016

Budżet Obywatelski

ZCOP

Prezentacja Miasta Zgierza

1_procent

     

     Oferty Inwestycyjne Miasta

     

     Portal gospodarczy

     

PUP_Zgierz

     

     

     ZPORR

A A A

Zgierska Ochotnicza Straż Pożarna

Założona została 16 listopada 1874 r. z inicjatywy Karola Adolfa Mayerhofa.

W innych źródłach pojawia się informacja, że statut zgierskiej straży zatwierdzono w 1878 roku, lecz pierwsza nazwa - Ochotnicza Straż Ogniowa Zgierska - powstała dopiero w 1919 r.

W pierwszym roku działalności zgierska straż dokonała zakupu sprzętu za sumę 2080 rubli, na którą złożyły się dotacje z miasta i z towarzystw ubezpieczeniowych.

Początki pożarnictwa w Zgierzu to ciągłe starania o sprzęt, nowych ochotników i nauka pożarniczego rzemiosła.

Straż w 1881 r. liczyła w mieście 139 członków. Na czele stali: Karol A. Mayerhol, pełniący funkcję Naczelnika, Karol Ansztadt - jako brandmajster (naczelnik straży ogniowej), H. Wolf - jako skarbnik. Korpus strażacki dzielił się na cztery oddziały, na ich czele stali: G. Walman, F. Sommer, E. Wagner i K. Wolf.

W latach 1875-1881 straż 35 razy uczestniczyła przy gaszeniu pożarów. Na wyposażenie bojowe straży składały się następujące narzędzia pracy, zakupione z własnych funduszów: wóz rekwizytowy, drabina na 4 kołach rozsuwana, sikawka czterokołowa z wężami, wór ratunkowy, 8 toporów ciężkich, 14 toporków, 55 wiader płóciennych, 1 latarnia duża i 10 latarni małych, 10 latarni na drążkach i pochodni naftowych, kotwica do rozrywania płonących budynków, ponadto haki, liny, łopaty, trąbki sygnałowe. Straż korzystała także ze sprzętu miejskiego: z 3 sikawek i 30 beczek. Narzędzi pożarniczych pożyczały straży miejscowe fabryki, zwłaszcza należąca do Karola Mayerhofa i F. Sommera.

Strażacy złożeni głównie z rzemieślników i robotników, którzy ulegli wypadkowi podczas gaszenia pożaru, otrzymywali bezpłatną kurację oraz odszkodowanie w wysokości: żonaci - 1 rubel za każdy dzień pracy, zaś kawalerowie po 75 kopiejek.

Umundurowanie strażaka składało się wówczas z bluzy płóciennej, pasa, czarnego lakierowanego kasku, okutego żółtą blachą. Zimą noszono bluzy wełniane ciemnoszare.

Zgierz wpisuje się w chlubną tradycję ruchu strażackiego, którego najważniejszą misją jest niesienie bezinteresownej pomocy ludziom.

Nie można zapomnieć także o wkładzie OSP w działalność kulturalną i propagowanie kultury fizycznej.

Zgierska Ochotnicza Straż Pożarna mieściła się u zbiegu ówczesnych ulic Wysokiej i Średniej (obecnie ul. ks. Sz. Rembowskiego i 1 Maja). Została likwidowana na przełomie lat 80. i 90. XX wieku.

***

Powstanie (początkowo Tymczasowego) Zarządu Powiatowego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP w Zgierzu datuje się na 10 grudnia 1998 roku, kiedy to w siedzibie Urzędu Gminy w Zgierzu przy ul. Łąkowej 4 odbyło się posiedzenie założycielskie. Na posiedzeniu, któremu przewodniczył dh Zdzisław Rybak pojawili się: Starosta Powiatu Zgierskiego - Józef Dziemdziela, Wójt Gminy Zgierz - Bronisław Matusz oraz Sekretarz Zarządu Wojewódzkiego ZOSP RP w Łodzi - Tadeusz Winiarski.

Obecnie, po latach kształtowania się ruchu pożarniczego w powiecie zgierskim zaewidencjonowane są 52 jednostki OSP, które zrzeszają aż 1950 członków. W powiecie działa także 15 Młodzieżowych Drużyn Pożarniczych. Niech te liczby zaświadczą o popularności ruchu i jego istotnej roli w kształtowaniu postaw obywatelskich. Bowiem działanie w OSP to jedna z niewielu aktywności pożytku publicznego, która wpisuje się w rodzinne tradycje i jest przekazywana z ojca na syna, z dziadka na wnuka...

A przecież warto wspomnieć, że OSP jak mało która z organizacji cieszy się ogromnym zaufaniem społecznym.

Z okazji 10-lecia (uroczystości jubileuszowe 21.09.2008 r.) powołania Zarządu ufundowany został - także dzięki pomocy finansowej darczyńców - sztandar. Ma stać się on trwałym symbolem zgierskiej OSP i przypominać o wartościach, którym od lat hołdują druhowie.

Galeria zdjęć

Część publikowanego tekstu na podstawie: "Ilustrowany Tygodnik Zgierski" Nr 38 z dn. 16-22.09.2008 r.


Poprzednia strona: Słownik geograficzny (1895)
Następna strona: Szybowce na Dąbrówce

Print this page