Założona została 16 listopada 1874 r. z inicjatywy Karola Adolfa Mayerhofa.

W innych źródłach pojawia się informacja, że statut zgierskiej straży zatwierdzono w 1878 roku, lecz pierwsza nazwa - Ochotnicza Straż Ogniowa Zgierska - powstała dopiero w 1919 r.

W pierwszym roku działalności zgierska straż dokonała zakupu sprzętu za sumę 2080 rubli, na którą złożyły się dotacje z miasta i z towarzystw ubezpieczeniowych.

Początki pożarnictwa w Zgierzu to ciągłe starania o sprzęt, nowych ochotników i nauka pożarniczego rzemiosła.

Straż w 1881 r. liczyła w mieście 139 członków. Na czele stali: Karol A. Mayerhol, pełniący funkcję Naczelnika, Karol Ansztadt - jako brandmajster (naczelnik straży ogniowej), H. Wolf - jako skarbnik. Korpus strażacki dzielił się na cztery oddziały, na ich czele stali: G. Walman, F. Sommer, E. Wagner i K. Wolf.

W latach 1875-1881 straż 35 razy uczestniczyła przy gaszeniu pożarów. Na wyposażenie bojowe straży składały się następujące narzędzia pracy, zakupione z własnych funduszów: wóz rekwizytowy, drabina na 4 kołach rozsuwana, sikawka czterokołowa z wężami, wór ratunkowy, 8 toporów ciężkich, 14 toporków, 55 wiader płóciennych, 1 latarnia duża i 10 latarni małych, 10 latarni na drążkach i pochodni naftowych, kotwica do rozrywania płonących budynków, ponadto haki, liny, łopaty, trąbki sygnałowe. Straż korzystała także ze sprzętu miejskiego: z 3 sikawek i 30 beczek. Narzędzi pożarniczych pożyczały straży miejscowe fabryki, zwłaszcza należąca do Karola Mayerhofa i F. Sommera.

Strażacy złożeni głównie z rzemieślników i robotników, którzy ulegli wypadkowi podczas gaszenia pożaru, otrzymywali bezpłatną kurację oraz odszkodowanie w wysokości: żonaci - 1 rubel za każdy dzień pracy, zaś kawalerowie po 75 kopiejek.

Umundurowanie strażaka składało się wówczas z bluzy płóciennej, pasa, czarnego lakierowanego kasku, okutego żółtą blachą. Zimą noszono bluzy wełniane ciemnoszare.